Enkele jaren geleden, in 2021, verloor Davy plotseling zijn vader. Hun gedeelde liefde voor muziek zorgt echter voor een blijvende band. Vandaag vindt Davy dan ook troost in het spelen van die deuntjes die hen ooit samen brachten, en geeft hij met zijn pianolessen die liefde door.
Telkens wanneer Davy Gengoux uit het Waalse Grâce-Hollogne zijn vingers op de pianotoetsen legt, komt er niet alleen muziek uit het instrument. Er komt ook een herinnering naar boven. Aan zijn papa Guy, die veel te jong overleed.
“Voor mijn vader was muziek alles,” vertelt Davy. “En ik bewonderde hem enorm. Hij was mijn held.”
‘Papa werd al snel onze grootste fan.’
Muziek als vader-zoon taal
Guy was gitarist in een rock-’n-rollgroep, de Rockin’ Guys. “Toen ik drie of vier was, kwam hij zelfs op tv,” zegt Davy glimlachend.
Muziek was Guy’s passie. En hij wilde die graag delen met zijn zoon. “Op een dag vroeg hij of ik samen met hem muziek wilde maken. Hij zag me wel piano spelen en ik schreef me in aan de muziekacademie. We waren vertrokken.”
Guy was er altijd bij. Hij volgde Davy’s muzikale weg van dichtbij. En thuis gingen ze samen aan de slag. Niet met Mozart of Beethoven, maar met stevige, vrolijke rocknummers. “Dat vond ik veel leuker,” lacht Davy.
Altijd in de buurt
Op een gegeven moment stopte Davy met de academie én de klassieke muziek. “Maar papa kocht een mengpaneel en een paar versterkers, samen richtten we een klein studiootje in de kelder in.”
Daar speelden ze uren samen. Later speelde Davy in allerhande pop- en rockgroepjes. En zijn vader? Die was er altijd bij. “Hij kwam kijken naar onze repetities en optredens, gaf tips… Hij was onze grootste fan.”
‘Hoe je verbinding maakt, dat kies je zelf. Bij ons zorgde muziek daarvoor, en dat doet het nog steeds.’Een muzikale brug
Toen Davy’s ouders uit elkaar gingen, veranderde er wel wat. De muzikale pauzeknop werd even ingedrukt. Sport werd Davy’s nieuwe uitlaatklep. Zo had hij er net een looptocht van tien kilometer opzitten toen Davy op 27 februari 2021 een telefoontje met een vreselijke boodschap kreeg: papa is overleden. Hij was pas 62.
“Het was onwerkelijk. Ik begreep er niets van. Mijn wereld stond stil.” In die moeilijke dagen haalde Davy veel kracht uit hun gedeelde passie. “Op een avond dat ik het even echt niet meer wist, zette ik me aan de piano. Ik begon te spelen wat we vaak samen speelden. En plots voelde het alsof ik terug met papa verbonden was, dankzij onze muziek.”
Zo werd muziek opnieuw een houvast. Davy begon zelfs les te geven.
“Ja zelfs klassieke muziek maar ik eindig iedere les met een pop- of rocknummer. Net zoals papa. Het eerste liedje dat ik mijn leerlingen leer? Let It Be van The Beatles. Dat was ook het eerste dat hij mij leerde.”
Iedere noot brengt verbinding
Elke noot die Davy speelt, brengt hem opnieuw dichter bij zijn vader. “Of ik nu thuis speel, lesgeef, of gewoon luister naar leerlingen die een nummer spelen dat papa me ooit leerde… dan weet ik: hij is erbij. Hij hoort het.”
Zo geeft Davy op zijn manier het muzikale vuur door. “Op een dag gaf mijn vader het aan mij en nu is het mijn beurt om het door te geven. Via de lessen die ik geef, of de muziek die ik speel en deel.”
Davy stopt binnenkort met lesgeven. Niet omdat hij afscheid neemt van de muziek, maar omdat hij zelf weer les wil volgen — om nieuwe stijlen te ontdekken. Misschien zelfs gitaar. Om zo nog dichter bij zijn vader te komen. Die ongetwijfeld ergens meeluistert. Trots.